Przyszło to do mnie, aby podzielić się z Wami czymś dla mnie ważnym, tak od serca. Praca terapeuty niesie z sobą wiele różnych odczuć, czasami bardzo skrajnych. To praca jednocześnie pełna wyzwań, ale też dająca satysfakcję na tak głębokim poziomie, że wzruszenie czasami odbiera mowę, a wdzięczność otula całe wnętrze. Miewam takie sesje, po których czuję, że gdyby ten cały wysiłek włożony w swój własny, wieloletni rozwój, terapię, studia i szkolenia sprowadzał się do tego jednego, jedynego spotkania, to było to tego całkowicie warte. Tak obezwładniająco piękne potrafi być to doświadczenie bliskości, autentyczności i kruchości. Jednocześnie bycie przy innych nie wyklucza bycia przy sobie; to w pewien sposób mieszczenie w…

Odpuszczanie to sztuka, której uczę się od dawna. Łatwo jest mi wpaść w wir zadań do wykonania i każde wydaje się wtedy konieczne, priorytetowe. Odpuszczanie kojarzy się z pewnego rodzaju poczuciem winy płynącym z zawiedzenia samej siebie. Jak często zastanawiamy się jednak, na jakiej podstawie wyznaczyliśmy sobie te konkretne standardy? Często dzieje się to na bazie porównań z innymi: z tym, ile oni są w stanie zrobić, w jakim tempie i z jakim efektem. A gdzie w tym wszystkim miejsce na mnie? Na Ciebie? Na nas w tej konkretnej życiowej sytuacji, która zmienia się z miesiąca na miesiąc, a czasami nawet z dnia na dzień? Gdzie uwzględnienie naszego nastroju, który…

Jak zazwyczaj reagujesz, kiedy ktoś obok Ciebie cierpi? Naszą pierwszą reakcją bardzo często jest doradzanie lub szukanie rozwiązania dla wymagającej sytuacji, w jakiej ktoś akurat się znalazł. Robimy to z nawyku, ale też dlatego, że tak naprawdę trudno jest nam być z bólem drugiej osoby, więc automatycznie wchodzimy w tryb działania i poszukiwania rozwiązań. Jakaś część naszej osobowości niesie przekonanie, że jeśli choć na chwilkę zatrzymamy się przy bólu, to ten nas przytłoczy. Ciężko jest nam więc zaakceptować to, że z cierpieniem (swoim lub czyimś) można po prostu pobyć, nie uciekając od niego i nie próbując go zmienić. Jednak zdrowe i skuteczne wsparcie polega właśnie na czułym byciu przy drugiej…

Dlaczego miałabym nie czuć tego smutku? Tego lęku? Tej bezsilności? Dlaczego miałabym z tym walczyć, uciekając w jedzenie czy używki albo udając, że nic się nie dzieje? Dlaczego DZIŚ miałabym to dalej robić? Jako dzieci, którym brakuje emocjonalnego wsparcia, tak właśnie uczymy się radzić sobie z uczuciami- uciekając od nich na najróżniejsze sposoby. Ma to sens, bo dziecko naturalnie nie ma jeszcze wystarczających zasobów na uniesienie cierpienia, którego doświadcza. Dlatego tak ważna jest obecność opiekuna, który z empatią stworzy dla dziecka bezpieczną przestrzeń na przeżycie tego, co się w nim dzieje. W przeciwnym razie maluch pozostaje przytłoczony swoimi emocjami i zapisuje się w nim przekonanie: „Ból jest nie do uniesienia”.…

„Człowiek nie staje się oświecony przez wyobrażanie sobie światła, ale przez uświadomienie sobie ciemności” Carl Jung Jung nie pierwszy raz trafia w sedno. Widocznie tendencje człowieka do uciekania od samego siebie były obecne już od dawna i nie jest to tylko kwestia dzisiejszej kultury „positive vibes only”, która usilnie próbuje przekonać nas do skupiania się na tym, co różowe, tęczowe i wypełnione jednorożcami. Świadomość własnych mocnych stron jest ogromną siłą i może być znacznym wsparciem w naszym życiu uczuciowym czy zawodowym. Jednak skupianie się tylko na tym, co w nas dobre i godne pochwały, powoduje, że spychamy coraz głębiej te kawałki nas, które nie są aż tak mile widziane przez…