W dzisiejszej kulturze normą jest to, że większość z nas ma w sobie kawałek przejawiający uległe zachowania np. wobec innej bliskiej nam osoby czy autorytetu. Ta część naszej osobowości robi to z obawy przed nieprzewidywalną reakcją drugiej strony i ewentualną karą za szczere dzielenie się tym, co czujemy. Nie ma w tym nic zaskakującego, bo jeszcze nie tak dawno normą było ignorowanie płaczu dziecka czy krytykowanie go za wyrażanie złości. Takie dziecko musiało szybko dostosować się do warunkowej miłości rodzica, aby nie stracić tej kluczowej dla własnego przetrwania więzi. Jeśli jakikolwiek przejaw naszej autonomii karany był emocjonalnym dystansowaniem się rodzica, to bardzo szybko połapaliśmy się, że takie zachowanie jest dla…