To była dla mnie bardzo ważna i niesamowicie poruszająca lekcja- spędzić kilka dni wśród wrażliwych, współczujących i autentycznych osób, których miłość nieustannie wyrażała się poprzez spojrzenie, dotyk, działania czy słowa. Coś, co przychodzi mi wobec innych dość naturalnie, wobec samej siebie było w jakiś sposób ograniczane. Na empatię, ciepło i akceptację ludzkich słabości zasługiwał każdy, ale czy ja też? Hmm, może jednak nie do końca. Wobec samej siebie wymagania bywały często wysokie, czasami bezwzględne. Choć wynika to z badań i jednocześnie całą sobą czuję prawdę twierdzenia, że podstawą zdrowienia w psychoterapii jest bezpieczna, ciepła i szczera relacja terapeutyczna (a w konsekwencji z samym sobą), to jakaś część mnie długo niosła…