Czy mam prawo czuć smutek? Czy muszę mieć konkretne powody, aby sobie na niego pozwolić? Jak często przychodzi do nas myśl, że smutek, który czujemy, jest niewłaściwy lub nieuzasadniony? Tak jakby był jakiś odgórny wykaz akceptowalnych społecznie podstaw do przeżywania emocji. Kiedy umrze nam kochane zwierzątko, to mamy prawo zapłakać. Ale kiedy za oknem brakuje słońca, a dodatkowo stłuczemy ulubiony kubek i nachodzi nas smutek, to już może trochę przesadzamy i powinniśmy zebrać się do kupy. Znów- tak jakbyśmy wszyscy mieli od linijki przeżywać tylko „właściwe i stosowne” emocje, bo inaczej czeka nas krzywe spojrzenie i osąd ze strony innych (lub jakiejś części nas samych). Takie tresowanie zaczyna się już…

Jednym z najbardziej niechcianych i jednocześnie najczęściej odrzucanych kawałków naszej osobowości jest ten niosący złość. Częstym powodem, dla którego nie chcemy mieć z nim nic wspólnego, są nasze doświadczenia z dzieciństwa (niespodzianka! 😉 ), a dokładnie te, które ze złością jakoś powiązaliśmy. Jeśli jako dzieci byliśmy świadkami wybuchów nagromadzonej złości u bliskich nam osób i w związku z tym naturalnie czuliśmy w takich momentach lęk i zagrożenie, to bardzo szybko wyrobiliśmy w swoich małych główkach połączenie „złość = przemoc”, oraz idące za tym przekonanie „to straszne, ja taka/taki nigdy nie będę!”. To, co dla tego malucha było logicznym wnioskowaniem, nie uwzględniało jednak rozpoznania, że ta bolesna, obserwowana furia nie była…