Jedna z refleksji, jakie pojawiają mi się po prawie dekadzie w moich dwóch najbliższych relacjach Niektóre moje części nadal nie dowierzają, że są NAPRAWDĘ bezpieczne. I że druga strona uzna ich uczucia. Czasami potrzebują sporo czasu, żeby zebrać się na odwagę i nazwać swoje potrzeby. W tych sytuacjach moja przy nich obecność i przypominanie, że dziś to udźwigniemy, cokolwiek druga strona nie powie/zrobi, jest kluczowa. Bo budowanie zaufania do drugiego człowieka jest głębokim, wymagającym czasu procesem, jeśli nie dostaliśmy tego w pakiecie na starcie. Wymaga odwagi. Wymaga nawiązywania relacji w swoim świecie wewnętrznym (JA dla moich części), żeby łatwiej było nam otworzyć się na drugą osobę (z jej własnym wewnętrznym…

Co czujesz, kiedy myślisz o sobie, jako o malutkim dziecku? Co w nim widzisz? Co od niego czujesz? Był_ś dzieckiem radosnym? Smutnym? Samotnym? Pełnym energii? A może wycofanym? I jak się teraz czujesz wobec tego maleństwa, kiedy widzisz, jakie wtedy było? Czego mu wtedy brakowało? I czy dziś, pomimo upływu wielu lat, nadal Ci tego brakuje? Jeśli tak, to czy szukasz tego na zewnątrz? Czy ciężko Ci uwierzyć, że to, czego potrzebujesz jest już w Tobie? Jeśli tak jest, to nie jesteś sam(a) 🤗 Jesteśmy karmieni bajkami o drugich połówkach, książętach z bajki, happy endach. Od dziecka uczymy się, że miłość i ulgę znajdziemy dopiero w drugim człowieku. Na jakimś…